Αυτό το μυθιστόρημα μιλά για το χωρισμό, την απομόνωση, την ανασφάλεια, το θάνατο, σε ένα κόσμο δίχως μέλλον και σκοπό, σε ένα τόπο που οι κάτοικοί του έχουν σαν πρώτο στόχο να επιζήσουν. Η εξαιρετική πένα του Καμύ σκιαγραφεί με  ανατομικό τρόπο τον αγώνα, τη θέληση για αντίσταση και αλληλεγγύη των ηρώων του ως ηθική στάση προς την κοινότητα. Τη δράση προς ανακούφιση των ασθενών αλλά και των επιζώντων. Είναι αυτού του είδους στάση που θα δικαιώσει και θα προσφέρει κατανόηση στην ύπαρξη του ανθρώπου. Ο Καμύ θέτει και υπερασπίζεται έναν ανθρωπισμό, με αφετηρία τον ίδιο τον άνθρωπο, μακριά από μεσσιανικές αντιλήψεις.

Η ιστορία: Μια άνοιξη της δεκαετίας του 40, στο Οράν, παραλιακή πόλη της Αλγερίας (γαλλική αποικία τότε), εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα της πανούκλας. Μια αρρώστια αμείλικτη που σκοτώνει, χωρίς εξαιρέσεις, γέρους και παιδιά, γυναίκες και άνδρες και δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελπίδας, διεξόδου ή πιθανότητα να εκλείψει...

Ο Καμύ βραβεύτηκε το 1957 με το ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ λογοτεχνίας.