Το “Παραμύθι χωρίς όνομα” ένα από τα πιο όμορφα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα, αποτελεί πραγματικά συναρπαστικό εγερτήριο σάλπισμα για μια Ελλάδα της εργατικότητας, της τιμιότητας, της προκοπής, της μόρφωσης, της εθνικής περηφάνειας. Γράφτηκε σε μια εποχή πολιτικά ταραγμένη για την Ελλάδα,  με ένα καθεστώς ασταθές, όπου άνθιζε η διαφθορά, και η εκπαίδευση πολύ απείχε από τις ευρωπαϊκές αντιλήψεις περί παιδαγωγικής. Σε μια εποχή που το γλωσσικό ζήτημα ήταν φλέγον. Ο Εκπαιδευτικός Όμιλος, του οποίου ήταν μέλος και η Δέλτα, συσπείρωνε διανοούμενους, όπως λογοτέχνες (Βάρναλης, Καζαντζάκης, Νιρβάνας), εκπαιδευτικούς και παιδαγωγούς (Γληνός, Δελμούζος) φιλολόγους (Σαρής, Τριανταφυλλίδης), με στόχο μεταρρυθμίσεις που αφορούσαν στην εισαγωγή της δημοτικής γλώσσας στην εκπαίδευση και στην εξάπλωση νέων ιδεών για την ανατροφή των παιδιών.